Στο Καφέ του Αρχαιολογικού Μουσείου Χανίων φιλοξενείται η έκθεση ζωγραφικής της Όλγας Βερυκάκη με τίτλο «Ku-do-ni-ja: Κυδωνία και μικρές ιστορίες του μουσείου».

Η έκθεση έχει διάρκεια έως το τέλος Σεπτεμβρίου.

Ώρες επισκέψεων: καθημερινά εκτός Τρίτης.

Θεωρητική επιμέλεια: Αθηνά Σχινά, ιστορικός τέχνης και θεωρίας του πολιτισμού (ΕΚΠΑ).

Λίγα λόγια για την Έκθεση και την Καλλιτέχνιδα

«Ku-do-ni-ja»
Η Κυδωνία, όπως φαίνεται, ήταν το προϊστορικό όνομα της πόλης των Χανίων, που ήταν χτισμένη στον παρακείμενο λόφο. Το όνομα αυτό έχει βρεθεί σε πινακίδα Γραμμικής Β γραφής.

Στην παρούσα έκθεση, το ενδιαφέρον στρέφεται στον διάλογο ανάμεσα στα έργα ζωγραφικής της Όλγας Βερυκάκη, τη σύγχρονη πόλη και ορισμένα αρχαιολογικά ευρήματα του τόπου — ευρήματα που σήμερα φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων.

Ένα από αυτά είναι η κεραμική σφραγίδα της μινωικής περιόδου, που απεικονίζει τον τοπάρχη της αρχαίας Κυδωνίας με το σκήπτρο του στην κορυφή της πόλης, τα σπίτια της οποίας καταλήγουν σε ιερά κέρατα — χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνης της εποχής.

Άλλα ευρήματα με άλογα, ταύρους, λατρευτικές γυναικείες μορφές, ή ερωτικά συμπλέγματα των ελληνιστικών χρόνων, ενέπνευσαν την καλλιτέχνιδα σε αυτή τη θεματική ενότητα.

Η Όλγα Βερυκάκη συνθέτει συχνά εικονικές πόλεις που βλέπει από ψηλά, ενώ αναδεικνύει γνώριμες λεπτομέρειες, συνδυάζοντας πραγματικότητα και φαντασία, όνειρο και καθημερινότητα.

Ενσωματώνει στοιχεία του παρελθόντος στο παρόν, και μετατρέπει το φευγαλέο σε πολύτιμο και το προφανές σε αινιγματικό. Ο θεατής μένει μετέωρος ανάμεσα στο τώρα και στο πάντα, στο οικείο και το άγνωστο.

Η γοητεία και το παράδοξο στα έργα της έγκεινται στις ρυθμικές ακολουθίες μεγέθους, σχημάτων, χρωμάτων και υφών. Η εξπρεσσιονιστική της πινελιά είναι αυτόνομη και ζωντανή, και δίνει στα χρώματα λάμψη, βάθος και διαφάνεια.

Τα χρώματα λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, αποκαλύπτοντας ένα εσωτερικό φως που συνομιλεί με το φως της πραγματικότητας.

Αυτό το διπλό φως, με το λεπτό «βάθος πεδίου», θυμίζει σμάλτο ή πολύτιμους λίθους. Δεν πρόκειται απλώς για την εντύπωση του εφήμερου, αλλά για ένα «πάγωμα του χρόνου», όπου η στιγμή αποκτά κρυσταλλική δομή.

Η μαγική ποιότητα των εικόνων της λειτουργεί σαν αντίδοτο στη φθορά και διατηρεί την παραμυθένια ευφροσύνη της διάρκειας, μέσα στον ψυχισμό του θεατή — για όσο το δυνατόν περισσότερο.