Στις 21 Ιουνίου 2025, στις 18:00, θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της νέας έκθεσης του Παναγιώτη Κεφαλά με τίτλο «Ήσσονος Σημασίας».

Με την έκθεση αυτή, ο Παναγιώτης Κεφαλάς δημιουργεί έναν χώρο επαναδιαπραγμάτευσης του τι θεωρείται σημαντικό, προσκαλώντας μας να επιβραδύνουμε, να παρατηρήσουμε και να στρέψουμε το βλέμμα μας σε όλα όσα διαφεύγουν από τις γραμμικές αφηγήσεις.

Επιμέλεια έκθεσης: Περσεφόνη Νικολακοπούλου
Κείμενο έκθεσης: Εύη Ρουμάνη
Χώρος: Ειρηνοδικείο Αγίου Νικολάου
Διάρκεια: 21/06/2025 – 05/07/2025
Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη έως Κυριακή, 18:00 – 22:00

Παρατηρούσαμε τις εμπειρίες μας να ξεδιπλώνονται αποσπασματικά. Τίποτα δεν συνέβαινε, κι όμως υπήρχε ένταση και προβλήματα προς επίλυση. Δεν μπορούσαμε να βρούμε μια ξεκάθαρη διαδρομή. Όλες αυτές οι ασήμαντες χειρονομίες, όλο το παράλογο της καθημερινότητας που κουβαλάμε… σώματα εμπλεκόμενα, τοπία χαμένα στο παρελθόν, πράξεις που έπρεπε να ανακληθούν — όλα ήσσονος σημασίας.

Τι να γνωρίζει για τους τρόπους μας; Τι περιμένει να κάνουμε;
Έκλεισε τα μάτια και ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο, σαν άλλο ένα γεγονός ήσσονος σημασίας, που καταβροχθίζεται από την ταχύτητα της καθημερινής ζωής.

Με την έκθεση «Ήσσονος Σημασίας», ο Παναγιώτης Κεφαλάς στρέφεται προς όλα όσα συνήθως παραβλέπουμε — τη σκόνη, τη φθορά, τα ίχνη, ή τις φαινομενικά ασήμαντες κινήσεις — και τα τοποθετεί στο επίκεντρο της ζωγραφικής του διερεύνησης.
Σώματα και καταστάσεις απεικονίζονται παγωμένα μέσα στην αδράνεια, σαν να έχουν παγιδευτεί σε μια στιγμή που αντιστέκεται στην ολοκλήρωση.

Τα έργα του λειτουργούν ως αποσπασματικές απεικονίσεις του παραλόγου των καθημερινών μας πράξεων, υπονοώντας τις κοινωνικές περιπλοκές και τις εξαντλητικές πρακτικές των θεσμικών μηχανισμών.

Αγκαλιάζοντας τη μη κατασταλαγμένη παθητικότητα των προσώπων, η έκθεση διαμορφώνει έναν χώρο πολλαπλών ερμηνειών, όπου ο θεατής συνδέεται μέσα από προσωπικούς συνειρμούς με φαινομενικά ασήμαντες σκηνές.

Η έκθεση υπαινίσσεται πως ό,τι παραμένει περιθωριακό μπορεί να κουβαλά μια εσωτερική βαρύτητα, που ξεδιπλώνεται αργά και από μέσα.

Με τα μάτια κλειστά, θυμήθηκαν και οι δύο πώς ήθελαν κάποτε να παίξουν, να τρέξουν, να σταθούν μαζί, να καθίσουν παρέα, να κρυφτούν, να ξαπλώσουν…
Ίσως τώρα, στη δική τους ήσσονος σημασίας κατάσταση, να βλέπουν κάθε ανεπαίσθητη παρουσία που έδωσε αξία στη ζωή τους.

Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Παναγιώτης Κεφαλάς είναι ζωγράφος και ιδρυτικό μέλος της επιμελητικής ομάδας Ammophila. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, κάτοχος Μεταπτυχιακού στην Ιστορία της Τέχνης από το ΕΚΠΑ, και Μεταπτυχιακού στην Ειδική Εκπαίδευση από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε ατομικές εκθέσεις όπως:

• «Μια συνηθισμένη ημέρα: μας σκέφτηκα να ξαπλώνουμε στο χώμα», επιμέλεια: Θεόφιλος Τραμπούλης, EIGHT/ΤΟ ΟΧΤΩ (2023)

• “…and they told us we would find the way”, επιμέλεια: Άννα Χατζηνάσιου, Salon de Bricolage (2016)

• «Εντροπία και άρνηση», Gallery Genesis (2014)

Και σε ομαδικές εκθέσεις όπως:

• “Guts in Knots”, επιμέλεια: Ammophila, Ueberlinger.Kulturschutzgebiet (2024)

• “ΘΕΣΜΙΖΕΙΝ ή Πώς δημιουργείται ένα αρχιπέλαγος;”, επιμέλεια: Γκίγκη Αργυροπούλου, Βασίλης Νούλας, Κώστας Τζημούλης, EIGHT/ΤΟ ΟΧΤΩ (2023)

• “IDÉES FIXES: THINGS”, Crux Gallerie (2024)

• “+oikismos, Τόπος Υπερκόσμιων Συρράξεων”, επιμέλεια: Παναγιώτης Δαραμάρας, Ήρα Παπαδοπούλου, Δημήτρης Χαλάτσης, Θοδωρής Κορέλης (2024)

• “Encore: νέα ελληνική ζωγραφική”, επιμέλεια: Ελένη Κούκου, Χριστόφορος Μαρίνος, Θεόφιλος Τραμπούλης, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων (2023)

• “Bestiary”, Crux Gallerie (2023)

• “Ammophila vol.3: There Was Land Here Before” (2022)

• “The Soft Underbelly”, επιμέλεια: Poka-Yio, Zoumboulakis gallery (2022)

• “Ζωγραφική 21”, επιμέλεια: Ελένη Κούκου, Θεόφιλος Τραμπούλης, Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Νικολάου (2021)

• “Transmission Grecque”, επιμέλεια: Μαρία Ξυπολοπούλου, aΒponia center (2020)

Παράλληλα, εργάζεται ως καθηγητής στη δημόσια Δευτεροβάθμια Ειδική Εκπαίδευση.

Κείμενο του καλλιτέχνη για την έκθεση στο Ειρηνοδικείο
«Η ζωγραφική μου εστιάζει στο πώς οι άνθρωποι σχετίζονται ή αποξενώνονται μέσα σε ιστορικά, κοινωνικά ή πολιτικά πλαίσια.

Το βασικό ντοκουμέντο αποτελείται από ένα μεγάλο αρχείο εικόνων, όπου ετερογενή στοιχεία από μαζικά μέσα, προσωπικές φωτογραφίες και τεκμήρια κοινής ιστορίας (από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα) συνομιλούν και αντιπαραβάλλονται.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μελετώνται ο σύγχρονος άνθρωπος, η μελαγχολία, η μοναξιά, και η δυσκολία του σε καθημερινά περιβάλλοντα όπου, σύμφωνα με την Julia Kristeva, τα υποκείμενα αποκλείονται και απομονώνονται.

Επιπλέον, επιχειρείται η αναπαράσταση των ατόμων σε εργασιακούς χώρους ή μη, καθώς και των φυσικών και υλικών διαστάσεων της εξουσίας που, όπως παρατηρεί ο Michel Foucault, ασκείται μέσα από ένα παιχνίδι χώρων, γραμμών και οθονών — μια εξουσία λιγότερο σωματική αλλά υλικά παρούσα.»